We hadden niets afgesproken. Opeens zat hij naast me, ik voelde zijn warmte; hij sloot zijn ogen alsof hij in meditatie was, en ik wist: dit is het moment. Ik selecteerde de voor deze gelegenheid aangemaakte playlist, en activeerde meteen daarna de bèta. De metro zat behoorlijk vol, veel mensen hadden oortjes in of hippe headphones op. Het enige dat ik nog moest doen, was het bereik aangeven en op ‘play’ tikken.
Zijn bodyheat voelde ik tegen mijn dij, mijn arm; ik voelde het trillen van de metro in mijn kruis. Ik raakte een beetje opgewonden. Heel even keek ik weer naar hem, hij had nog steeds zijn ogen gesloten; zweetdruppeltjes parelden op zijn voorhoofd. Ook zijn ademhaling voelde ik, we gingen gelijk op nu.

Ik zette het bereik op 30 meter. PLAY.

Het duurde niet lang. Een vrouw voor ons, die eerst nog relaxed met haar ogen gesloten luisterde naar whatever ze dan ook onder haar oordoppen had, keek verstoord naar haar smartphone, schudde er mee, keek om zich heen, trok het stekkertje eruit en deed het er weer in, en weer keek ze bevreemd om zich heen.
Achter haar stond een man, die ook nogal geïrriteerd naar zijn mobieltje keek.
Steeds meer mensen begonnen te bewegen, luisterden opeens aandachtig naar wat ze hoorden in hun oordoppen, staarden naar hun devices alsof er stront uit kwam.
Niets hielp. Ze konden hun mobieltjes zelfs niet meer uitzetten, en andere apps waren niet meer beschikbaar. Het enige dat ze nog konden, was luisteren naar onze playlist.

Ik voelde Dude’s blik, onze adem ging nu geheel op de maat van de muziek, tegelijkertijd, we voelden ons ritme tot ergens diep in ons brein, ik wist het, hij wist het. Zijn hand streek heel even over mijn been. De warmte trok naar mijn lies en terug.

Intussen stonden meerdere mensen mee te deinen op hetzelfde ritme. De playlist sloeg blijkbaar aan. De camera die op het perron was opgesteld, zoomde in op een oudere vrouw. Een reclametekst voor BLOTIFY zou hierna in beeld verschijnen, zo stond in het script. Whatever.
Wij droomden verder.