Het leven is net als een wenteltrap belopen.
Soms gaat het wentelen moeizaam. Je hebt misschien wat spullen die naar boven moeten, en de trap is wat krap, en je wilt je toch ook vasthouden aan de leuning, en dan glijdt het bovenste ding van je stapel. Rechthouden! En je corrigeert, waardoor je je linkerbeen niet meer goed op de volgende trede krijgt. Het komt erop neer, dat je je de spullen op een tree zet, en ze één voor één, trede voor trede, omhoog zet. Het duurt maar en de telefoon gaat, die boven ligt en zodoende kun je niet opnemen en krijg je later in de week weer een vermaning van de dienst Uitermate Waardeloze Verbetenaars.

Er zijn ook goede dagen, zelfs met hetzelfde lichaam op dezelfde trap. Dat je probleemloos geruisloos op en neer kunt, en je goede vorm dit juweel van architectonisch wonder bekroont. Zelfs zonder treden zou het je nog lukken op tijd bij je telefoon of je grootmoeder op zolder te kunnen arriveren, zonder een onvertogen woord of daad.

De trap op de foto wentelde zich met zichtbaar genoegen van de begane grond tot op het halfoverdekte dakterras, en tijdens de mensenheugenis overstijgende vrijmibo's staken er hier en daar nog wel eens lamme benen of armen door, die door collega's van onder en opzij weer in de juiste positie moesten worden gebracht, om alle vormen van doorstroming te reguleren dan wel te bevorderen. De maandagochtend, dat er een gescheurde beha aan het bovenste deel bleek te bungelen, staat iedereen nog haarscherp voor de geest.

En zo wordt er wat afgewenteld. Is het niet linksom of rechtsom, dan gaan we gewoon middendoor. Hajeto!