Was ik wild. Niemand die het merkte, behalve dan de collega die opmerkte dat ze mijn haar zo wild vond. In de trein terug apekooide ik door de coupé, mensen vonden het leuk en begonnen mee te klappen dus moest ik er een paar tegen het hoofd schoppen want ik haat meeklappen.

Je hebt bands die willen dat je meeklapt. Vond ik ze eerst heel tof, toen ging ik dus naar ze kijken, begonnen ze te zeiken dat ik moet meeklappen. Omdat ze het anders niet leuk vinden daaro op dat podium. Jeezus, denk ik dan: zoek een leuke kantoorbaan. Die ga je namelijk ook niet vinden. Eikels.

Mijn wilde zelf zette ik voort richting huis, door middel van wilde muziek (★) op de oordoppen. Dat hielp want ik moest opschieten om de pakketbezorgers te ontvangen. De eerste is inmiddels weer gevlogen, hij was supercute maar wel wat jong en daar moet je voorzichtig mee zijn. Nummer 2 wacht ik nu op. En nee, niet in mijn negligé, dat vind ik te cliché, en ik heb er geen.

Ik heb mijn naakte zelf in bubbeltjesplastic gewikkeld. Drie lagen, vastgezet met ducktape, dan is er niet echt iets te zien maar wel genoeg om naar te raden. Denk ik. Alleen mijn gezicht en armen heb ik vrij gelaten, ik moet tenslotte wel het pakket kunnen aanpakken en de bezorger bedanken. En ik heb mijn gympies nog aan, tegen mogelijke footfetishes.

Het wachten duurt nogal lang, dus ben ik ondertussen maar wat klusjes gaan doen. Afwassen, bijvoorbeeld, is super handig in dit plastic tenue. Misschien moet ik ook maar pannenkoeken gaan bakken. Frituren. De plee schrobben.
Of een konijn slachten. Maar dat durf ik niet.

★