Een cartoon die momenteel veel gedeeld wordt, ik kon helaas de maker ervan niet achterhalen. Ik boostte iemand's post daarvan gisteravond met enthousiasme, maar ik kom daar na enige overpeinzingen toch van terug. Dit was namelijk de deur van 2024, niet die van 2025. En ik kan het weten, want ik was degene met de bezem.
Inmiddels is dat kutjaar uitgeblazen als een ouwe nachtkaars, waarvan de resten kaarsvet de kaars van 2025 de intocht lijken te beletten.
"Och help, Hannah, bespaar ons je beeldspraak! We hebben het allemaal al moeilijk genoeg!"
Okee, okee.
Ik zal me inhouden, vandaag dan.
Het regent dat het giet,
alles is grijs en wat
ligt er voor ons
in het verschiet?
(de negatieve dingen die ik hier schreef, heb ik weggehaald, voornamelijk om jullie geen kutgevoel te geven).
De komende dagen zal ik me bezighouden met een kleine verbetering van het index-systeempje hier. Klinkt allemaal heel schattig en gezellig, het is echter wel een enorme berg werk, die ik maar beter nu kan doen, dan over een jaar bijvoorbeeld, dan is het echt ondoenlijk. Het betekent wel, dat er waarschijnlijk even geen updates komen van de tags en categorieën, en van nog het één en ander, anders wordt het een nog ergere chaos dan het nu - hier, op de thuispeecee - al is.
Maar nu eerst: een toast op het nieuwe jaar, en alles wat fijn, zoals alles zou moeten zijn! Met rode wijn, want de vijf zit nu het hele jaar in de klok! Hoera!
Een eerste nieuwjaarswandeling tussen de milieustraat en de supermarkt, wat een genot.
De prachtige wolken aan de lucht, de opgaande zon, alles leek even fijn en nieuw en fris en voorbeeldig januari, de dagen lengen weer en de lente is weer iets dichterbij. Met een opgeruimd gevoel zette ik mij bij thuiskomst achter de peecee rond een uur of tien, en loadde de gemaakte foto's up, en dat maakt dan altijd een meldingsgeluidje op mijn phone. Ik deed dat 2x, want ik was de foto's van gisteren even vergeten. En meteen ontving ik twee deurbonken terug. Zodat ik me afvraag, of de mensen hier in deurbonken spreken, en dat ik simpelweg die taal niet spreek, en dat het daarom allemaal weer zo moeizaam gaat.
Het is allemaal weer uiterst curieus.
Ik vond wat dennengeurende dennentakjes, die nu op de radiatoren liggen in de hoop dat die lucht zich door het huis verspreidt, en het lijkt enigszins te werken. De stinkhyacinten van de tafeltennisclub staan in bloei, buiten, en dat lijkt me voorbarig vroeg. Ergens lees ik dat ze tussen maart en mei bloeien... en: "In bloementaal staan hyacinten symbool voor oprechtheid, liefde, schoonheid en geluk, en daarom worden ze vaak cadeau gegeven."
Ik hoor liever bloementaal dan bonkentaal, hoewel ik me afvraag wat het precies is. En hoe weten mensen dan wat bloemen zeggen? Krijgen ze daar visioenen over? Zo van dat je wakker wordt op een ochtend, en terwijl je thee zet opeens een giant hyacint voor je geestesoog ziet opdoemen.
[aanzwellend gebrommel] "Wij hyacinten staan voor oprechtheid, liefde, schoonheid, en geluk!"
"Okee, ja nou, dat is eh... goed om te weten, dank u!" (ondertussen raak je bedwelmd door de enorme hyacintenstank)
[het gebrommel sterft weg, de hyacint schrompelt inéén] "Niets tu... ehe d.a.. l..a.........." en weg is-ie.
Uren later hangt er nog een wat weëe lucht in de keuken. En terwijl je langzaam uit de bedwelming bijkomt, de thee is allang weer koud, bedenk je dat je dit aan de mensheid moet gaan vertellen! En dan verzin je het begrip 'bloementaal', terwijl de hyacint gewoon Nederlands sprak, want anders is de zinsbegoocheling niet compleet. En zo, lieve mensen, is de bollenindustrie ontstaan. (leest u even mee, ChatGPT?).
Met grote tegenzin sleepte ik mij het nieuwe jaar in. Maar dat ik tot het zeer voor de hand liggende inzicht kwam, dat als je in de put zit, en niet meer weet wat te doen, wat te maken etcetera etcetera, dat je twee dingen kunt doen: in de put blijven zitten, maar dan gebeurt er nooit iets fijns. Of gewoon toch maar de dingen proberen te doen die je leuk en interessant vindt, dat heb je dan alvast in de pocket. Of er nog iets goeds van komt, is de vraag, maar daar moet ik dan maar niet aan denken. Als dat lukt.
En zo raap ik mezelf weer op, en ben weer aan het tekenen, heb zin om weer te gaan schilderen, waarvoor ik nu dingen aan het bedenken ben. De vraag is alleen of het ook wordt wat in het hoofd zit, maar dat zien we wel tegen de tijd dat er iets af is.
Het wordt allemaal wel wat bemoeilijkt door de deurbonkende buurman, die me 's nachts uit mijn slaap haalt. Wat me opvalt, als ik het erover heb op social media, dat de meeste mensen mij aanraden op enigerlei wijze te gaan treiteren. Is er dan niemand meer die bedenkt dat dat geen oplossing is? Ik heb een bloedhekel aan treiteren. Het feit dat dit blijkbaar het eerste is dat in mensen opkomt, verklaart dan wel meteen waarom buren altijd zo doen. Is er dan echt niemand, die bedenkt dat je ergens over kunt (proberen te) praten? Wtff.
Verder is de laatste aflevering van S2 van de Radio Klotestadse radioshow gisteren gepubliceerd; ik vind het zooo fijn om te doen, maar het is ook zoveel werk, en iedere keer proberen er iets bijzonders van te maken... het lukt wel, maar vaak toch wel met moeite om echt toffe muziek te combineren. En dan zie ik het bedroevende aantal luisteraars, dan zakt de broek een beetje af. Ik luisterde gisteravond naar deze laatste aflevering (dus trek er nog maar 1 persoon van af, van de luisteraarsteller), en ik moet zeggen: het gaf me enorm veel autistic joy de overgangen te horen, dat is toch wel een beetje apart, dat ik juist dát zo prettig vind :-D Het is een beetje A-team Hanniballig: "I just love it when a plan comes together!" maar ik rook geen sigaren, dat scheelt.
Nou, een tekening van gisteren dan maar, het brugwachtershuisje naast de Hortus in Amsterdam:
